Die single step zette ik gisteren vanuit mijn bed, om 2:30 's nachts. De journey (van wel iets meer dan duizend mijl) begon zo ontzettend vroeg, omdat mijn eerste vlucht naar Madrid 's ochtends om 7:05 vertrok. Om 3:00 zat ik dus in de auto richting Schiphol. Daar aangekomen waren we natuurlijk veel te vroeg want, ja je verwacht het niet, het was nogal rustig op de weg. Om 4:30 kon ik mijn rugzak inchecken, die maar een schamele 11.8 (!) kilo woog. Het grote voordeel van reizen naar een tropisch land; je hoeft alleen maar lichte en luchtige kleding in te pakken. Ik wilde redelijk vroeg door de douane, omdat ik een keer zo lang moest wachten bij de douane dat ik bijna mijn vlucht miste. Ik was even vergeten dat het op Schiphol allemaal een stuk soepeler gaat. Je hoeft bijvoorbeeld niks uit je handbagage te halen aan apparatuur of vloeistoffen. Ook was het nog midden in de nacht, dus was het natuurlijk helemaal niet druk. Eindconclusie; ik zat meer dan een uur te vroeg bij m'n gate. Oh well, beter te vroeg dan te laat. Het viel wel gelijk op trouwens dat er heel veel mensen met mondkapjes opliepen.
Mijn vlucht naar Madrid vertrok perfect op tijd en was de rest van de reis ook top. Ik had per ongeluk perfect gekozen voor een stoel aan de linkerkant van het vliegtuig, aan het raam, waardoor ik zicht had op een magische zonsopkomst. Met de lichtjes van Amsterdam onder een dek van schaapjeswolken en daarboven een prachtige lucht begon mijn reis al super. De landing was ook de meest soepele landing die ik heb meegemaakt, dus beter kon niet.
Op Madrid had ik gedacht een sprintje te moeten trekken om mijn aansluiting te halen, maar dit viel reuze mee. Met een ondergronds, zelfrijdend treintje werd ik naar de terminal gebracht, waar ik zelfs nog ruim de tijd had om besluiteloos drie rondjes te lopen voor ik een veel te dure sandwich met pompoen hummus kocht. Die kon ik ook nog rustig opeten bij de gate, dus alle reden voor bezorgdheid was voor niks.
In het vliegtuig werd ik aangenaam verrast door een plek aan het raam. Bij het online inchecken kon ik alleen nog kiezen voor een stoel in het midden, dus dit was helemaal top. Ik zat wel recht boven de vleugel, dus een mooi uitzicht zat er deze keer niet in, maar dat ik tegen de muur aan kon zitten en slapen was al mooi meegenomen. Mijn geluk werd echter al snel de grond ingeboord toen er een nogal grote, brede man naast me kwam zitten. Nou was dat nog niet zo heel erg, maar deze man presteerde het om voor het taxiën al in zo'n diepe slaap te vallen waarna ongeveer het hele vliegtuig mee kon genieten van zijn ontzettend harde gesnurk. En ik zat hier direct naast. Plotseling zagen de komende 10 uur er niet meer zo rooskleurig uit. Godzijdank bedacht de beste man na ongeveer een half uur dat hij beter in business class kon zitten. Ik weet niet hoe hij het voor elkaar heeft gekregen, maar hij wist een stewardess hier ook daadwerkelijk van te overtuigen. In dit geval vond ik dit helemaal niet erg. Hij kwam zijn spullen halen en de rest van de vlucht heb ik hem niet meer gezien. Heeeerlijk. Niet alleen omdat ik niet constant hoefde te luisteren naar zijn gesnurk, maar ook omdat ik met mijn nieuwe buurman nu de middelste stoel kon delen, en ik dus opeens een stuk meer beenruimte had. De rest van de vlucht heb ik me prima vermaakt met films, boeken en een beetje slapen. Gelukkig ging de tijd voor mijn gevoel redelijk snel voorbij, maar na 11 uur was ik toch behoorlijk gaar.
Op het vliegveld van San José kon ik echter nog lang niet genieten van wat frisse lucht. Vanuit de slurf werd ik zo naar de immigratie dienst geleid, waar ik vervolgens een uur in de rij moest staan voor een stempel in mijn paspoort. Die heb ik gelukkig wel gekregen, dus kon mijn reis echt beginnen. Met als eerste stop, de bagageband. Heel even was ik bang dat mijn rugzak niet mee was gekomen, want ik zag sommige koffers meerdere keren, en mijn rugzak nergens. Toen ik hem eindelijk op mijn rug had, kwam ik er tien meter verderop achter dat ik hem gelijk weer af kon doen om hem weer door een röntgencontrole te laten gaan.
Eindelijk, na heel veel uren later, werd ik buiten opgevangen door Irian van AIESEC. Op de een of andere manier had ik zelf ingevuld dat hij me met zijn auto zou komen ophalen, maar nee, we gingen samen met de bus richting San Jose. Dit duurde nog weer een uur, want we zaten midden in de spits. Met de wind door het open raam kreeg ik zo wel gelijk een beeld van Costa Rica. Dit beeld is waarschijnlijk niet helemaal in lijn met de rest van het land, want overal langs de weg zag ik afval. Ik zag ook allemaal palmbomen, hele hoge bomen met kleurtjes en bomen met allemaal verstrengelde wortels. Onderweg werd ik getrakteerd op een vogel concert en rook ik heerlijk eten. Geen slecht begin zou ik zeggen.
In het centrum van San Jose aangekomen, stapten we over op een soort van Uber richting het hostel. Eigenlijk is dit illegaal in Costa Rica, net zoals in heel veel landen, dus wachtten we bij het busstation. Deze uber ging wel een stuk sneller, zigzaggend tussen al het verkeer door. Het verkeer is een grote chaos, maar zonder kleerscheuren werden we om 19:00 lokale tijd bij hostel Finca Escalante afgezet. Hier werd ik direct super hartelijk ontvangen met een kus op de wang en een knuffel door Rafa, de eigenaar van hostel. Ik ging natuurlijk gewoon voor een hand, en hij dus niet, dus dat awkward moment had ik gelijk ook maar gehad. Daarna kreeg ik een tour door het hostel, dat echt heel gezellig is. Toen kreeg ik mijn kamer aangewezen, een vrouwen slaapzaal, waar ik mijn eigen bed mocht uitkiezen. Van de zes stapelbedden was er nog één onderste bed vrij, dus die heb ik gelijk geclaimd. Ik zag mezelf namelijk al in het midden van de nacht van de houten ladder, die je niet echt een ladder kunt noemen, vallen.
Daarna heb ik mezelf gedwongen om tot 21:30 wakker te blijven, ondanks dat ik al meer dan 24 uur wakker was (die paar powernaps in het vliegtuig uitgezonderd) en het pas 19:15 was. Ik wilde snel in het ritme komen, ook omdat ik dacht dat vandaag al mijn eerste dag stage zou zijn. Gelukkig kreeg ik vanochtend een appje dat ik ook maandag mag beginnen, dus die kans greep ik met beide handen.
Mijn wekker stond om 7:00, maar om 6:30 was ik toch echt klaarwakker. Viel me nog mee trouwens. Het bed ligt gelukkig erg fijn, dus dat hielp ook mee. En het feit dat ik al meer dan een etmaal wakker was, maar who's counting, eh? Toen ik zag dat de douche vrij was, ben ik er gelijk onder gesprongen. Niks fijner dan na 17 uur reizen onder een warme douche staan. Dat de douche gewoon warm werd en dit ook bleef was al een reden om intens gelukkig te zijn. Dit is sowieso al een hele verbetering met mijn maanden in Spanje. Daarna kwam er nog een reden bij, namelijk het ontbijt. Als ik in een hotel verblijf, kijk ik altijd het meest uit naar het uitgebreide ontbijtbuffet. Nu is Finca Escalante niet een super deluxe hotel, maar het ontbijt is nog steeds top. De komende twee maanden mag ik elke dag genieten van pannenkoeken, geroosterd brood, eieren, cake, (groene) yoghurt met granola en fruit. Vers fruit kun je hier sowieso de hele dag pakken, net als koffie en thee.
Na het ontbijt ging ik met Rafa een cappuccino drinken bij een van de beste koffie tentjes hier in de buurt. Hier heeft hij me uitgelegd wat ik de komende tijd allemaal moet gaan doen, wat er van me verwacht wordt, etc. Dit is best veel, maar wel fijn dat ik nu een goed beeld heb. Verder is hij super flexibel en mag ik gaan en staan waar en wanneer ik wil.
De rest van de dag heb ik gechilled in het hostel. Bij de supermarkt op de hoek heb ik een simkaart gehaald en ik heb weer wat Spaans geoefend met Luis, het neefje van Rafa. Ik kwam er toen wel achter dat ze hier dus geen "vale" zeggen (wat "okay" betekent in Spanje), maar dit zit er bij mij zo ingestampt dat ik het er toch steeds weer ingooi. Hopelijk wen ik hier snel aan, anders blijven de Tico's me overal een beetje gek aankijken. Vale.
Ik had gedacht dat ik niet zo'n last van jetlag zou hebben, omdat ik een redelijk normale nacht had geslapen, volgens de lokale tijden. Ondertussen ben ik toch best moe, dus ga ik zo maar wat netflixen en de pura vida omarmen (mañana, mañana). Het hotel zit niet helemaal vol, maar er zijn nog wel een aantal gasten (van allerlei leeftijden) die hier ook de hele dag een beetje rondhangen. Gelukkig is er een hele grote tuin en is het buiten 27 graden, dus dit is geen straf.
Hasta luego!
Kommentare