43 dagen ben ik ondertussen al weer in Nederland, maar eigenlijk hadden dit er pas 6 moeten zijn. Zoals bij zoveel andere mensen, gooide de Coronacrisis heel veel roet in het eten. Toen ik 5 februari vertrok, had ik niet kunnen verwachten dat het toen net nieuw ontdekte virus zo'n grote impact zou gaan hebben op mij en de hele wereld.
In mijn tweede blog, de eerste tijdens mijn reis, schreef ik al dat ik op Schiphol veel mensen met mondkapjes had zien lopen. Toen waren dat nog vooral Chinezen, die al wel doorhadden hoe ernstig de situatie was. In Costa Rica merkte ik er echter helemaal niks van. In het hostel kwamen elke dag gewoon buitenlanders aan en er waren geen strenge maatregelen.
28 februari werd bekend dat de eerste besmetting in Nederland was vastgesteld, en vanaf toen ging het hard natuurlijk. Tijdens Skype-gesprekken werd ik op de hoogte gehouden van alle maatregelen, en hoorde ik hoe het land al snel op zijn kop stond, of beter gezegd, plat lag. Ik weet nog dat ik toen zei hoe gek het voelde dat Nederland zo'n chaos was en dat ik dat niet meemaakte, maar rustig in Costa Rica zat. Niet veel later hoorde ik, tijdens een ritje in een uber, dat in Costa Rica ook de eerste patiënt was bevestigd. Vanaf toen had iedereen daar het er constant over, en we verzonnen voor de gein een nieuw begroetingsritueel, maar verder veranderde er niet veel. De toename van patiënten was maar minimaal, dus maakte ik me geen zorgen. Ik dacht dat ik beter in Costa Rica kon blijven dan naar Nederland kon gaan, want hier had ik veel grotere kans op besmetting (wat nog steeds het geval is). De regering in Costa Rica was echter veel sneller met maatregelen nemen, dus al voordat het besluit in Nederland was genomen, zaten de scholen daar al dicht.
Op 12 maart werd bekend dat Europeanen niet meer naar of door Amerika mochten reizen, wat ik behoorlijk shocking vond. Die dag kreeg ik een appje van mijn moeder "Het is een pandemie nu, wordt nog erger misschien.". Well, little did we know. Een dag later stuurde ik echter als antwoord op de vraag hoe de maatregelen in Costa Rica waren op dat moment: "Evenementen worden afgelast en een universiteit zit dicht maar verder valt het nog mee". Een paar dagen later, op 16 maart, werd de noodtoestand in Costa Rica uitgeroepen. Dit betekende ook dat de grenzen dicht zouden gaan voor toeristen die het land in wilde reizen. Ik wilde nog steeds ontzettend graag blijven, vooral omdat ik nog lang niet alles had gezien van dit prachtige land en eigenlijk nog een hele maand reizen tegoed had. Helaas kwam 17 maart het reisadvies van het ministerie van buitenlandse zaken dat alle Nederlanders in het buitenland moesten terugkomen als het niet noodzakelijk was om te blijven. Die dag boekte ik dus, met heel veel pijn in mijn hart, een terugvlucht voor 22 maart via Atlanta naar Amsterdam.
De rest van de week was een gekke week. Ik had nog wel wat dingen te doen voor stage, maar wilde ook vooral genieten van mijn laatste dagen. Elke dag was ook weer een dag vol spanning en onzekerheid, omdat vluchten om de haverklap werden geannuleerd. Er was geen pijl op te trekken waarom de ene vlucht werd geannuleerd en de andere gewoon vloog, maar elke dag hield ik er rekening mee dat ik niet zou kunnen vertrekken op 22 maart en dat ik voor onbepaalde tijd toch zou moeten blijven. Aan de ene kant had ik dat natuurlijk niet heel erg gevonden, maar ondertussen zaten de stranden en nationale parken ook al dicht, dus had ik toch niet zo veel kunnen doen in de tijd dat ik eigenlijk zou reizen.
Ik vloog samen terug met Lisa, dus konden we onze emoties, van stress tot verdriet tot geluk, delen. De laatste dagen speelden we dus veel spelletjes met Tiago, aten we lekker eten, en hielden we dance parties in de keuken. Op zaterdag pakten we onze tassen weer in en genoten van de laatste zonnestralen in Costa Rica. 's Avonds nam ik afscheid van Luis, en de volgende ochtend was het, na een laatste ontbijt in de zon, tijd om doei te zeggen tegen Tiago, Rafa, Gustavo en het hostel. Met pijn in mijn hart en een brok in mijn keel keek ik nog een laatste keer om naar mijn tweede thuis, voor de uber ons naar het vliegveld bracht.
Onderweg naar het vliegveld zette onze chauffeur op ons verzoek "Calma" aan, terwijl ik met mijn haar in de wind genoot van deze rit. Nu dat we op het vliegveld waren, waren we al iets zekerder dat alles goed zou gaan en we echt de volgende dag weer thuis zouden zijn, maar helemaal geloven konden we het nog niet. Die ochtend was namelijk precies dezelfde vlucht, maar dan op een eerdere tijd, wel geannuleerd. Nadat we door de douane waren, wilden we nog wat souvenirs kopen want door alle gekte waren we daar niet eens meer aan toegekomen. De prijzen waren echter om te huilen, dus dat houdt iedereen nog tegoed.
Na even wachten en $16 te hebben uitgegeven aan een sandwich en een koffie, was het toch echt tijd om te gaan boarden. Lisa en ik zaten niet naast elkaar, dus in plaats daarvan zat ik naast een super lief ouder echtpaar uit Canada die al jaren naar Costa Rica kwamen en daar een huisje aan zee hebben. Ik zat tot mijn grote vreugde weer aan het raam, en toen ik naar buiten keek, zag ik een rij mensen naast elkaar naar voren lopen, tot aan een gele lijn. Daar stopten ze, om vervolgens te gaan klappen en zwaaien. De tranen sprongen spontaan in mijn ogen, want in welk land zijn ze zó lief dat ze een rij vormen om de toeristen uit te zwaaien. Ik dacht dat ik niet nog meer van Costa Rica kon houden, maar blijkbaar wel. Toen wist ik 100% zeker dat ik zo snel mogelijk terug wil.
De vlucht naar Atlanta verliep soepel, en omdat wij al langer dan twee weken niet in Europa waren geweest, kregen we een stempel in ons paspoort en mochten we doorlopen. Na meer dan drie uur wachten op onze volgende vlucht naar Amsterdam, konden we ook hier zonder problemen boarden. Ik had ondertussen zo'n honger (lokale tijd was het 23:30 maar voor mijn gevoel was het 21:30, tijd voor het avondeten dus) dat ik mezelf met een film heb gedwongen om wakker te blijven tot we eten kregen, en daarna heb ik de hele vlucht geslapen. Ik had weer het geluk dat er niemand naast mij zat, dus had ik twee stoelen tot mijn beschikking voor extra slaapcomfort.
In Amsterdam nam ik afscheid van Lisa. Zo gek om doei te zeggen tegen haar, nadat ik zo lang met haar ben opgetrokken, niet wetende wanneer het überhaupt weer mogelijk is om elkaar op te zoeken. Eenmaal thuis probeerde ik zo snel mogelijk in de Nederlandse tijdszone te komen, wat nog niet zo gemakkelijk was. Eerst dacht ik dat mijn jetlag wel meeviel, tot ik een paar nachten later om 3:00 's nachts klaarwakker was met enorme honger. Ook moest ik de eerste twee weken in zelf-isolatie, thuis. Ik had natuurlijk geen idee of ik tijdens mijn vluchten met 400 andere (niet geteste) mensen besmet was geraakt. Dit betekende dus twee weken lang alleen naar buiten voor een wandeling met de hond, verder helemaal niks. Zelfs mijn verjaardag kon ik niet met bezoek vieren. Of ik uiteindelijk ziek ben geworden weet ik niet zeker, maar als ik het was, had ik slechts hele milde klachten.
Nu ben ik dus al weer meer dan een maand thuis, met niet veel te doen. Mijn hele plan voor dit semester en deze zomer is omgegooid en compleet onzeker. Eerst was mijn idee dat zodra de grenzen in Costa Rica weer open gaan, ik direct terug zou vliegen, maar hoe meer tijd verstrijkt, hoe onwaarschijnlijker deze optie lijkt. Op dit moment zijn de grenzen gesloten tot en met 15 mei, maar de kans is groot dat dit wordt verlengd. Daarnaast vliegt er praktisch geen enkele commerciële vlucht. Nu zit ik dus thuis, zonder baan of colleges of reisplannen. Maar goed, ik kan er nu niks aan veranderen en moet er maar mee dealen, al vind ik het op sommige dagen best zwaar. Gelukkig was het vanaf het moment dat ik thuis ben bijna elke dag lekker zonnig en warm, wat heel erg hielp met mijn mentale gezondheid.
Verder hoop ik elke dag dat deze crisis zo snel mogelijk voorbij is, zodat ik al mijn vrienden en familie die ik al maanden niet heb gezien weer kan knuffelen. Ik droom elke dag van het moment waarop bekend wordt dat we weer normaal mogen en kunnen reizen. Tot die tijd maken we er het beste van met videobellen en foto's terugkijken. En mijn tijd in Costa Rica? To be continued...