Een week geleden was mijn eerste volle dag hier in San Jose. Aan de ene kant voelt dat nog als gisteren, en aan de andere kant voel ik me hier ook al zo thuis dat ik hier net zo goed al jaren had kunnen wonen.
De eerste paar dagen heb ik vooral gechilled en me aan het nieuwe ritme, zowel qua tijd als qua levensstijl, aangepast. Gelukkig heeft het hostel een grote tuin en is het de meeste dagen lekker zonnig en warm, dus heb ik me heerlijk vermaakt met een boek en Netflix.
Wonen in een hostel heeft me ook al super veel leuke en interessante ontmoetingen opgeleverd. Zo komen hier heel veel Amerikanen en Canadezen, die nooit verlegen zijn en altijd het liefst direct hun hele levensverhaal met je delen. Kelly en Missy waren bijvoorbeeld twee Amerikaanse vrouwen die me een hele avond voorzagen van tips en verhalen over hun dag en hun leven. Niet alleen de Amerikanen zijn trouwens super hartelijk, ook de Tico's (of latino's in het algemeen) hebben mij met open armen ontvangen. Zaterdagavond ging ik wat drinken met twee jongens uit Costa Rica en Mexico en ondanks dat we de hele avond in het Spaans hebben gepraat, was het super gezellig. Zodra ik een enigzins verwarde blik had, vroegen zij direct of ik het begreep en zo niet, dan legden ze het zo goed mogelijk uit. Misschien droeg de mega Tinto de Verano die ik had besteld ook bij aan het feit dat Spaans opeens een stuk makkelijker leek.
Na deze avond vol Spaans mocht ik nog even doorgaan, want in het hostel ontmoette ik een Tico genaamd Erick, die me vol trots over alle plekken in Costa Rica vertelde die ik zeker niet mag missen tijdens mijn tijd hier. De volgende ochtend stuurde hij me een berichtje via Instagram, of ik met hem en zijn familie mee wilde naar Cartago. Even twijfelde ik, want ik had deze gast tenslotte de avond ervoor voor het eerst ontmoet. Uiteindelijk heb ik toegestemd, en zo stapte ik dus zondagochtend bij een wildvreemde jongen en zijn familie in de auto, op weg naar een bos. Het werd een hele leuke dag, vol met grappen in het Spaans die ik wonder boven wonder (bijna) allemaal begreep. Onderweg stopten we bij een soda (lelijk maar goed en goedkoop restaurant langs de weg), en bij een uitkijkpunt met een prachtig uitzicht over de heuvels van Costa Rica. Ook aan het einde van de hike werden we getrakteerd op mooie uitzichten.
Dat we gingen hiken was hij alleen even vergeten te vermelden (ik dacht dat we naar een stad gingen), dus had ik niet echt geweldige schoenen aan, maar zijn tante liep op slippers met een hak, dus het kon altijd erger. Op de terugweg haalden we nog een typisch Costa Ricaanse snack met ceviche, nacho's en saus in een zakje. De smaak was erg interessant, niet vies maar ook niet super lekker. We maakten ook nog een pitstop bij een restaurant voor cappuccino (wat ik erg kon waarderen) met wederom een waanzinnig uitzicht vanuit de serre, en langs de kant van de weg om de zon achter de bergen te zien zakken.
Maandag was mijn eerste officiële stagedag bij Finca Escalante. 's Ochtends kwam Irian (die jongen van Aiesec met de grote snor) om een paar afspraken te maken met mij en Rafa. Dit was meer formaliteit maar toch wel goed dat ze dit doen. Daarna heb ik de rest van de dag weer rustig aan gedaan, omdat Rafa van afspraak naar afspraak ging en ik nog geen enkele uitleg had gehad over wat dan ook. De relaxte levensstijl wordt ook gewoon doorgevoerd in het werk en ik moet zeggen dat ik er niet veel moeite mee heb om me daaraan aan te passen, haha.
Nu is het een paar dagen later en heb ik wel wat dingen kunnen doen gelukkig, maar het is ook veel wachten tot Rafa tijd heeft. Gisteren lag de WiFi eruit, en aangezien het hostel gelegen is in een nogal dure wijk en ik niet direct al mijn geld aan cappuccino wil uitgeven, was het weer een rustige dag. Maar ik houd mezelf wel bezig hoor. Als het nou iets vaker zonnig was, kon ik het nuttige ook nog met het aangename combineren en in de tuin werken, maar ik mag niet klagen met 23 graden.
Comments